Recomendamos: Charamuscas, de Suso Lista

Charamuscas é a última entrega narrativa de Suso Lista, publicada por Edicións Embora.

“A linguaxe de Suso Lista ten a memoria humana, mais tamén a memoria líquida das ondas vagabundas e a memoria da ardentía no corazón do mundo. Talvez por iso é un xeito de narrar que nos acouga e desacouga, que nos equilibra e desequilibra que desvela e alumea zonas de sombra na condición humana, pero non fica aí, conformista, senón que deita novos enigmas. Tende conta ao intentar apreixar as Charamuscas. Son dunha irrompíbel fraxilidade. Teñen a verdade do que queima e asemade engrada os ollos. Son historias escritas coas mans de Suso Lista, das que o poeta Paul Celan ben diría: “Só as mans verdadeiras escriben contos verdadeiros”.

Manuel Rivas.”

Aquí pode verse unha entrevista co autor arredor deste libro no programa Zig-zag da Televisión de Galicia.

Recomendamos: Cotovía, de Dezső Kosztolányi

Cotovía, do escritor húngaro Dezső Kosztolányi, é unha obra narrativa traducida por  Sergio de la Ossa para Rinoceronte Editora.

“En Sárszeg, unha vila de provincias da Monarquía austrohúngara, habitan Ákos Vajkay e a súa muller na compañía da súa única filla, a fea e solteirona Cotovía. A viaxe de Cotovía para visitar os seus tíos no campo, causa de tristura nun principio, espértaos ás cores do teatro, aos recendos e sabores do restaurante Rei de Hungría, ao xogo do tarot, á vida en sociedade… a unha vida esquecida, soterrada baixo a orde e a rutina.
Co seu característico humor e fonda finura psicolóxica, Kosztolányi presenta en Cotovía un revelador retrato dos Vajkay e pinta un vivo fresco da súa Szabadka natal, onde por veces amosa, outras veces suxire, a face e o envés dunhas personaxes contraditorias, o colorido agachado baixo unha superficie de grises ou o drama oculto tras da caligrafía ordenada dunha carta.
Podes ler as primeiras páxinas do libro aquí.”

Dezső Kosztolányi (1885-1936) foi poeta, ensaísta, narrador e tradutor (entre outros, de Shakespeare, Wilde, Rilke, Goethe, Baudelaire, Verlaine e Maupassant). Publicou cinco libros de poemas, catro novelas e dous volumes de relatos, dos que proceden os contos aquí escolmados.
Kosztolányi é o grande escritor húngaro do século XX e probablemente un dos máis influentes de Centroeuropa. Mestre dos seus compatriotas Sándor Márai e Péter Esterházy, influíu fondamente no iugoslavo Danilo Kis. Tradutor, xornalista á par que frutífero escritor, anovou a literatura húngara dotándoa dunha gran carga irónica, creando personaxes que son parte do imaxinario colectivo do seu país.”

Recomendamos: Corredora, de María Reimóndez

Corredora, de María Reimóndez, está publicada por Edicións Xerais.

“Genet Mullugueta naceu nunha aldea de North Wolloh en Etiopía. Dende noviña o que máis lle gustaba era correr e correr polo ventre da montaña. Mais a fame, a guerra e a figura do pai obrígana a acompañar a súa nai e a pedir esmola polas rúas inseguras e caóticas de Addis Abeba. Alí, vendendo panos nos cruzamentos, Genet coñeceu a Abebe, un médico e voluntario da federación de atletismo que, sorprendido coa súa resistencia e velocidade, lle propón adestrar en Meskel Square. Dende entón, a súa vida mudará, como a doutras nenas, mozas e mulleres etíopes que corren contra si mesmas sen fin. Corredora é unha historia colectiva de superación deportiva. Recolle a tradición atlética de Etiopía na busca activa de talentos entre as crianzas do rural ou empobrecidas nas cidades.”

Recomendamos: Poesía Cromática, de Antonio García Teijeiro e Xulio García Rivas

Poesía Cromática é un libro de poemas de Antonio García Teijeiro en diálogo coa obra plástica de Xulio García Rivas, publicado por Belagua.

“Poesía cromática é un libro singular de poesía e pintura. Nace dan proxecto artístico común entre un pintor, Xulio García Rivas, e un poeta, Antonio García Teijeiro, que se encerran á mesma hora nun segundo e nun terceiro andar do mismo edificio para crear. Catro sesións de dúas horas e media, nas que ambos cometan o acto creativo. García Rivas pinta cinco acuarelas e García Teijeiro escribe cinco poemas. Deseguido, intercambian ambos traballos. As pinturas provocan emoción e sensacións no poeta. Os poemas, tamén, no pintor. Esas sensacións levan a pintar e a escribir novas acuarelas e novios poemas que, partindo das sensacións experimentadas polo que ven ou len, se fan independentes e toman corpo de seu.”