Recomendamos: Memoria do corpo, de Xesús Rábade Paredes

Memoria do corpo, de Xesús Rábade Paredes, é un libro de poemas publicado por Galaxia.

“Esta Memoria do corpo é un tempo de investigación para o autor.
Dentro de si mesmo, como debe de facer o poeta. É, sen dúbida, o seu mellor logro. E a frase non é arriscada. Así o sente o creador, que viaxa dende o barro por corpos e iniciacións eróticas e camiños que, coma todos os periplos, nos devolven ao punto de partida. Á palabra que funda o mundo. Aos sons primeiros que nos explican. Un poeta espido. Unha poética alicerzada na palabra. Cinco anos despois. E todo o mundo aquí contado.”

Aquí pode escoitarse ao autor lendo varios textos, nunha entrevista realizada por María Solar para o programa de radio Chamando á Terra.

Recomendamos: Manuel Antonio. Vida e misterio dun poeta galego , de Xosé Ricardo Losada

Manuel Antonio. Vida e misterio dun poeta galego, de Xosé Ricardo Losada, é un libro publicado por Galaxia.

“O poemario De catro a catro é un dos grandes enigmas da literatura galega case cen anos despois da súa publicación.
O seu autor, Manuel Antonio, que se converteu nun mito literario e nun símbolo da vangarda artística, tamén é un dos grandes misterios da cultura galega. Nesta biografía, Xosé Ricardo Losada intenta resolver os enigmas que envolven a figura do poeta nunha aura sublime e, ao tempo, revolucionaria. Por esa razón, investigar e narrar a vida de Manuel Antonio son a mesma cousa, porque só a través da literatura se pode chegar a descifrar unha vida literaria. Co pulso áxil e intuitivo do narrador e coa querenza rigorosa e insistente de quen pescuda ata esclarecer os feitos, o biógrafo consegue introducirse na vida, compartir as ansias e pesadumes, os sentimentos e as ideas, descubrir os logros e fracasos do poeta. Máis alá das múltiples máscaras e máis alá dos mitos, destas páxinas xorde un Manuel Antonio vivo e real, o fillo e o mariñeiro, o aventureiro e o lacazán, o poeta e o ser humano xuntos, sen mistificacións.”

Obradoiro de escrita para a rapazada, con Xosé Duncan, o 18 de maio ás 19:00 h.

O 18 de maio, entre as 19:00 e as 20:00 horas, Xosé Duncan dirixe un Obradoiro de escrita para nenos e nenas de 9 a 12 anos.

O autor, escritor de fantasía e misterio, colaborou con numerosos relatos na revista de Contos Estraños. As súas obras son: a triloxía de fantasía épica As Crónicas de Bran, o terror psicolóxico de Hostal Norte, a novela fantástica-postapocalíptica Negruña e o realismo máxico de As lembranzas perdidas no lago Antelväri.

Recomendamos: Para que eu beba, de Luís Valle

Para que eu beba, de Luís Valle, é un poemario publicado por Barbantesa.

“Unha voz lírica celebra, nestes poemas-menhir, ritos de vida e de morte, enxuga a lingua e entréganos a palabra esencial: luz, auga, pedra, paxaro.”

Aquí pode verse a crítica de Ramón Nicolás e tamén esta entrevista ao propio autor na TVG.

Recomendamos: Lumes, de Ismael Ramos

Lumes, de Ismael Ramos, é un poemario publicado por Apiario.

“Di Ismael Ramos: “Entón escribir convértese nun acto de resistencia contra todo. Nun acto do corpo” E así lemos esta resistencia, que se renova en cada poema, non con intención de alumear a ferida ou sandar, senón como testemuño imposíbel “para recrear o movemento”.
Por que ler?
-Porque Ismael Ramos fai que escintilen algunhas palabras.
-Porque cada corpo é un lume.
-Porque se traza o que non pode ser escrito.
-Porque cada poema é unha xeometría na que pendurarnos.”

Aquí pode verse a entrevista ao autor no programa Zigzag.

Recomendamos: Long Play, de Lois Pérez

Long Play, de Lois Pérez, é un poemario publicado por Edicións Xerais.

“Long Play soa coma unha poesía incitada polas persuasións da aventura e do risco, conformando unha sorte de “jukebox de autoxeografía”. Estes versos teñen un pé no feitizo do estético, transitando pola benévola tiranía da rima; e outro, na inmediatez da emoción, a da esquina sucia do ring, cando o centro do libro viaxa ás formas máis propias da canción ou da “twitteratura” a ritmo de música e desexo, coma un parteluz que observa a “aritmética beatle”: letras tristes + alegres melodías. A “forma” do Long Play navega libertaria cara ás augas de sinxeleza do fondo, tensando as fronteiras do xénero poético que galantea por intres con algún “riff” de humor –se Ian Curtis é de Curtis e Ohio é O Hío, eu a Bueu digo vou, Johnny, go, go!– e evasións cara “outros territorios posíbeis”; concíbese o propio proceso de creación como un “crescendo de arte e ensaio” pleno de liberdade e de poesía por si mesmo. As palabras cantan e denuncian, celebran, imaxinan e protestan, concisas e inmersas na observación da experiencia vital: os problemas, os medos e inquedanzas de quen as escribe, os ollos tisnados da infancia infinda. A “ledicia blue” que agroma do triste.A loita por habitar os silencios da nosa zona escura.”