Recomendamos: Por puntos, de Manuel Portas

Por puntos, de Manuel Portas, é unha obra publicada por Galaxia.

“Premio Blanco Amor 2018. A vida está chea de casualidades, de situacións baixo o ditado das coincidencias e os caprichos do destino. O curso para a recuperación do carné de conducir é un lugar e un tempo no que cadran un mangado de homes e mulleres singulares mais que teñen algo en común. Descoñecidos entre si, as circunstancias fan que agora aparezan como o que son: persoas solitarias, mozos á espreita, biografía indecisas e, así e todo, dispostas a arriscarse para conseguir unha pingas de cariño. Por puntos é o retrato -por veces sentimental, por veces traxicómico, outras acedo e corrosivo- dunha realidade próxima e cotiá que endexamais deixa de ser sorprendente. Entre venres e sábados, durante catro xornadas, os personaxes desta novela deixan entrever as súas grandezas e as súas miserias, as súas coitas, os seus devezos e inseguridades. Á mala sorte contraponse a esperanza, á frustración vaina frear un futuro aínda aberto: a pesar de todo, poida que o amor ocupe a mesa do lado.”

Recomendamos: Fundido a negro, de Teresa Ramiro

Fundido a negro, de Teresa Ramiro, é unha obra publicada por Caldeirón.

“Fundido a negro é o primeiro libro individual da autora. É un percorrido por diferentes espazos xeográficos e persoais cos ollos da memoria e os pasos da loita cotiá. Unha homenaxe a unha contorna vital tinxida de belezas (evidentes ou difusas), mar e músicas. O libro contén algúns poemas míticos da autora como “A Rabaleira”, que é a letra dun dos himnos dos Diplomáticos de Montealto.”

Recomendamos: Noite de temporal, de Manuel Núñez Singala

Noite de temporal, de Manuel Núñez Singala, é unha obra narrativa por Oqueleo.

“A madrugada do 2 de xaneiro de 1921 o vapor correo Santa Isabel, con 270 persoas a bordo, afrontou un terrible temporal nas costas galegas. Esta novela, rigorosamente documentada, narra con ritmo vibrante os extraordinarios acontecementos daquela noite memorable. As reaccións da tripulación e da pasaxe, e a heroica actuación dos habitantes da costa que acudiron no seu auxilio constitúen un impresionante exemplo de entrega, solidariedade e valentía. Porque só fronte aos auténticos desafíos somos quen de descubrir de que substancia están feitas as persoas.”

Aquí pode verse un vídeo da presentación desta obra en Ribeira.

Recomendamos: As miñas nanas negras, de Amalia Lú Posso Figueroa

As miñas nanas negras, de Amalia Lú Posso Figueroa, é unha obra publicada por Kalandraka Editora, con tradución de Isaac Xubín.

“Nacín e crecín en Quibdó, molloume a chaparrada, apertoume a calor, o vento ergueu as miñas saias enchoupadas de suor. O pacó e o manduro deron recendo ao meu espazo,o borojó e o marañón puxeron sabor na miña lingua. O río Atrato levou os meus ollos a viaxar, a chirimía coa súa música ensinoulle ao meu corpo amexerse e as miñas nanas negras encheron de fantasías as interminables tardes cheas de relatos barulleiros, acariñándome ao mesmo tempo que gurgullaban as palabras no seu zigzag. Nese intre non o imaxinaba, sóubeno despois: as miñas nanas negras ensináronme a gozar ao milímetro da riqueza do meu corpo, metéronme na loucura de gozar con todos os ritmos que teno meu corpo…
As miñas nanas negras recompila 25 contos cos que a autora lle rende homenaxe á narración oral da súa rexión natal, o Chocó colombiano, situado entre o Caribe e o Pacífico. Cada historia -que rescata da memoria da nenez- é un canto alegre á vida, partindo do ritmo e do baile como principais argumentos. As protagonistas destes relatos imaxinativos son mulleres de raíces afrocolombianas nas que ese ritmo vai asociado a unha parte concreta do corpo: a boca, o corazón, as nádegas, as cadeiras…
Sensualidade e elegancia son os sinais de identidade destes textos festivos, contados orixinalmente no dialecto chocoano que se fala no norte do litoral pacífico, e recuperados por escrito para que as lectoras e lectores de calquera parte do mundo poidan imaxinar ese abano de movementos, descritos con palabras tropicais e envolventes.
Amalia Lú Posso Figueroa transporta o público ata a selva e os ríos turbios do Chocó para facelo partícipe do deleite sensorial, dos sabores e das sonoridades que se poden atopar nese paraíso, incitándoo a erguerse e a danzar ao pulso dos tambores e das chirimías típicos dese territorio.
Con esta obra ten participado en numerosos festivais por todo o mundo, nos que a autora conta que o seu libro non é un estudo etnográfico da cultura negra do Chocó, senón un intento por rescatar a memoria oral desa rexión, onde a pel dos seus habitantes é negra, ondea terra é fértil, e os días transcorren coa cadencia das nanas.”

Aquí pode lerse un fragmento da obra.

Recomendamos: Sindo de Olelas, de Xurxo Souto e Pedro Pascual

Sindo de Olelas, de Xurxo Souto e Pedro Pascual, é unha obra publicada por aCentral Folque.

““Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”
Olelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).
Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.
O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tamén o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.
Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.”