Recomendamos: venecia desabitada, de Eduardo Estévez

venecia desabitada, de Eduardo Estévez, é un libro-CD publicado por Positivas.

“É venecia abandonada un libro de poemas en prosa escrito por Eduardo Estévez, que ten como fío condutor o paseo dun viaxeiro solitario por unha Venecia distópica que quedou deshabitada de forma imprevista. É unha reflexión sobre o lugar, os espazos comúns, o modo en que estes lugares se entrelazan coas marcas da cultura que os ordena; sobre o abandono, a transcendencia da pegada humana nos espazos físicos e as escollas que as persoas fan cando teñen que deixar atrás un lugar.
Os textos do libro dialogan coa música do Grupo 1500 (Belén Bermejo, Andrés Díaz e Pablo Ruibal): un conxunto de pezas que xiran arredor dos múltiples tópicos cos que se identifica a República Serenísima de Venecia. Obras escritas e musicadas en italiano antigo, latín, castelán e galego, o groso delas publicadas nas imprentas de música que funcionaban en Venecia no 1500.
O concepto do conxunto (e a súa orixinalidade) procura tender pontes con dous polos xeográficos e dous polos temporais. Venecia e Compostela, o século XVI e o XXI. Catro grandes imáns da cultura que interactúan para construír unha gran metáfora dos tempos que nos toca vivir. A imaxe da cidade deshabitada nos poemas e a música dos séculos finais da Idade Media e comezos do Renacemento, proxéctanse sobre as rúas abandonadas na Compostela da pandemia en arranxos escritos e interpretados por músicos galegos do século XXI.”

Recomendamos: Levaino!, de Xurxo Fernandes

Levaino! é o primeiro traballo musical en solitario de Xurxo Fernandes.

“Creador e artista coruñés cunha extensa traxectoria no ámbito da etnografía e das músicas de raíz. Xurxo Fernandes fórmase desde moi novo en baile e canto tradicional tanto de xeito autodidacta como a través do contacto con fontes da sabedoría popular. A súa curiosidade leva ao creador a iniciar, en 1994, unha investigación e recollida polas aldeas de Galicia que mantén ao longo de máis de dúas décadas tamén nos países do antigo Imperio Otomano. Este traballo de campo, a través de conversas e enquisas, outorga ao artista unha fonda cosmovisión da tradición oral galega e sefardí.
‍Levaino! (2021), o seu primeiro traballo en solitario, é a representación desa dualidade que comprende Xurxo Fernandes. É un revelador xogo de espellos no que Galicia e Oriente se reflicten e que, por vez primeira, o artista amosa nun suxerente traballo discográfico. A tradición oral galega, acompañada dun instrumento representativo desta como é a pandeireta, é a base e o punto de encontro de creacións sonoras que se nutren doutras tradicións, acompañados de arranxos modernos e dunha instrumentación moderna que se introduce dun xeito natural. En Levaino! atoparemos temas recollidos polo propio artista en Coristanco, Samakov, A Mezquita, Salihli, Tordoia, Larache ou Tel Aviv. Unha ducia de paisaxes sonoras pouco coñecidas, que comezan no Mediterráneo Oriental e que rematan en Galicia, que explicitan e manifestan os vínculos entre ambas culturas e tradicións orais.”

Aquí pode verse unha entrevista co autor na Televisión de Galicia.

Recomendamos: Cas Berlai, de Xiao Berlai

Cas Berlai é o novo traballo musical de Xiao Berlai.

“A beleza está nas “flores que nascem do cimento”. Assi nasce Cas Berlai.
Este trabalho medra no confinamento vivido na aldeia. Com todo o bom de estar aquí nestes momentos (e também noutros, claro). Sem esquecer as casas a meio construir no rural galego. Casas que som esqueleto de formigom (como prelúdios de ilusons rotas).
Cas Berlai é um canto à rutina, à beleza do quotidiano. Neste disco cada cançom converte-se num espaço da casa.
É o meu pai, que já nom está “No espelho”; som as rupturas dos amores que nos tronçarom na “A lista da compra -da viúva-“ (poema de Emma Pedreira galardoado com o Premio Poesía Jovellanos ao Mejor Poema del Mundo); é o amor e o presente “Na cama”; é o meu TDAH “No corredor”; som as festas que montamos com os fantasmas que nos visitam “Na sala”; som as minhas merdas “No water”, som as minhas…”
Cas Berlai foi composto e gravado quase na sua totalidade no confinamento e sem ver-se entre os músicos. E asi soa: acústico, feito na casa. Contrabaixo, guitarra acústica, piano, batería e até uns kazoos (feitos de restos plásticos) convertidos aqui nos ventos do disco.”

Recomendamos: XelArias. Palabra á intemperie, de Emma Pedreira e Laura Romero

XelArias. Palabra á intemperie, de Emma Pedreira e Laura Romero, é unha obra publicada por Baía Edicións.

“Que é unha poeta? Como nace? Como é no colexio, na casa, na vida?
A través dunha conversa a tres bandas, Emma Pedreira e Laura Romero preséntannos a Xela Arias, poeta, tradutora, docente, letrista e, sobre todo, muller transgresora.
Poemas a dúas voces, colaxes e ilustracións para recuperar e coñecer a figura dunha das nosas voces máis interesantes e, se cadra, máis descoñecidas da literatura.
Di Emma deste libro diferente e un pouco punk:
Non quero facer unha biografía ao uso. Quero falar dunha poeta, que podería ser outra, que podería ser ata eu mesma e non, é Xela e eu con Xela ou Xela en min e, por aí, ando debullando o íntimo dos seus versos nos meus.

Emma Pedreira recita o poema da páxina 38 “ROMPER” coa música de fondo de Zënzar, grupo ao que pertence Laura Romero como baixista. Versión instrumental de Samurai, incluído no seu último traballo Benvidas ao futuro, 2019. O audio pode escoitarse aquí.”

Recomendamos: Lingua guapa. Cantos que contan…, de Fina Casalderrey

Lingua guapa. Cantos que contan…, de Fina Casalderrey, en coautoría con Néstor Blanco, é un libro-CD publicado por Galaxia.

“Teño unha lingua moi longa con quilómetros de historia. Leva palabras de azucre que aturuxan na memoria.
Velaquí esta LINGUA GUAPA para voarmos por todas as músicas do mundo, a través dunha serie de traballos audiovisuais compostos a partir de poemas e textos da escritora e académica da lingua Fina Casalderrey, musicalizados por Néstor Blanco.”

Recomendamos: Ven al Luna Park, de Jako el Muzikante

Ven al Luna Park, de Jako el Muzikante, é unha proposta musical de Xurxo Fernandes, que temos á venda na nosa libraría.

“Constantinopla, 1902. Nun café aman, gregos, turcos, armenios e sefardís descendentes dos xudeus expulsos de España en 1492 reúnense clandestinamente para cantar. Entoan nun estilo oriental cancións de amor, humorísticas e outras que falan sobre a súa realidade política e social. Jako el Musikante, Jako o buscavidas, malvive cantando en vodas e en festas de bar mitzvah, ao tempo que sisa o que pode aos seus compracidos e, moitas veces, embriagados clientes.
Pouco despois, o Imperio Otomán cae e Grecia, Turquía e Armenia adoptan estas músicas e adáptanas dentro das súas novas fronteiras. Mais as melodías sefardís caen no esquecemento pola complicada situación que os seus intérpretes padecen.
Nos inicios do século XXI, Xurxo Fernandes embárcase nun traballo de procura e investigación en Turquía e Israel, que o vai levar a recoller o repertorio destas cancións de café aman, e presentar Jako el Muzikante, un proxecto madurado durante varios anos de recolla, que nos fai sentir a sonoridade sefardí interpretada na súa lingua orixinal, ladino ou djudeo-espanyol.”

Recomendamos: Ela sabe a sol, de Najla Shami

Ela sabe a sol, de Najla Shami, é un libro-CD publicado pola Editorial Galaxia.

“Velaquí o novo traballo de Najla Shami. Desde o galego, mais tamén con temas en caselán e árabe. Un libro-disco de mestizaxe, de fermosa contaminación cultural que nos ilumina. Como o sol. Como o sabor do amor ou da terra, que é idéntico en todos os lugares do mundo. Un facho de luz brillante que nos asolaga.”

Aquí pode escoitarse unha entrevista coa autora na TVG.

Recomendamos: Guadi Galego. Pola beira da canción, de Pepe Cunha

Guadi Galego. Pola beira da canción, de Pepe Cunha, é un libro publicado por Edicións Embora.

“Este libro de Pepe Cunha documenta o ronsel de Guadi Galego e entréganos un referente necesario para vivirmos un mundo mellor, igualitario e, polo tanto, xusto. Constitúe un dos retratos posibles dunha artista inqueda na procura de sensacións, enérxica na exploración das súas capacidades, xenerosa na ledicia, comprensiva coa dor, amante da beleza. E coas achegas dun coro de afectos e de admiración, Pola beira da canción recolle, con precisión de orfebre, o aire deste tempo desde un recanto fronte ao Atlántico de punta Candieira con vistas ao mundo enteiro. O norte é poema en si mesmo.”

Recomendamos: Sindo de Olelas, de Xurxo Souto e Pedro Pascual

Sindo de Olelas, de Xurxo Souto e Pedro Pascual, é unha obra publicada por aCentral Folque.

““Olelas ou o asombro. Pedra, cachenas… e concertina. Fenómeno único na Galiza toda. Unha pequena aldea (só sesenta casas) que, por tradición, bailla con este son. Calquera noite de vrao pode soar o vira. Antroido, Matanza, Reis… Non existe (ou existía) celebración, pública ou familiar, na que alguén non pouse os dedos enriba deste instrumento.”
Olelas, concello de Entrimo, provincia de Ourense. Como os seus veciños din ,“unha aldea empoleirada na montaña”. No outro lado dun encoro -todos son familia-, A Várzea xa é Portugal. Terra de músicos. Calquera celebración xira ao redor dun instrumento: “a concertina” (acordeón diatónico).
Como en todas as aldeas contratan unha orquestra o día da festa. Mais aquí o clímax chega xusto no descanso, cando as concertinas soben ao palco e a parroquia enteira baila as danzas que aprenderon dos seus maiores: o vira, o S, e a cana verde.
O gran tocador destes tempos foi Sindo, directamente Sindo de Olelas. Como a maioría dos seus veciños emigrou a Francia (polo verán esta é unha aldea bilingúe, campan nela dous idiomas: o galego e o francés). Por suposto, canda a maleta levou tamén o instrumento. E tanta foi a súa paixón que á volta, cando construíu a casa nova, fixo no salón un pequeno palco para poder tocar en toda celebración.
Deixounos a finais desta segunda década do século XXI. Mais a tradición continúa. Alén dos propios tocadores de Olelas, os fillos de Sindo bailan nos ranchos portugueses de París. E o seu neto espalla por Francia adiante o repertorio destas montañas.”

Recomendamos: A Comuna del Barruzo, de Ugia Pedreira e Pierrot Rougier

A Comuna del Barruzo é un libro-disco de Ugia Pedreira e Pierrot Rougier, publicado por aCentral Folque.

“A Comuna del Barruzo presenta dez cancióis representadas por dez seres qu’habitan a zona Eo-Navia. Tanto os dibuxos como as letras fain referencia a sitos físicos, y á cultura patrimonial e inmaterial da zona. Ademáis nos mostran xogos e alternativas saludables alredor da naturaliza. Tamén pequenos placeres como abrazar un árbol ou beilar col vento. A comuna trabaya pra aumentar a sensibilidá auditiva dos nenos, nenas y adultos, y propicia valores d’autoestima y aceptación de lo diferente.
A Comuna del Barruzo é o primeiro libro-disco en galego asturiano pra nenios, nenias y adultos qu’inda lo son. Nel un amplio abanico de poetas eonaviegos ofrécennos unha mostra da riqueza literaria e lingüística d’este territorio fronteirizo pasada hasta hai pouco de manera oral de padres a fillos e fillas.”