Recomendamos: Dentes de coello, de Paula Carballeira

Dentes de coello, de Paula Carballeira, obra gañadora do IV Premio Laudamuco, foi publicada por Positivas.

““Pasaba horas escoitando os paxaros. Foi vivir ao monte. A xente non atura que alguén se comporte así. Non o entenden. Desconfían. Sospeitan. Miña avoa tiña medo de que lle fosen facer dano, pero non, non se trataba diso. Todos os bosques teñen as súas pantasmas.
Todos os pobos precisan o seu personaxe escuro, o malo dos contos.”
(Extracto de Dentes de coello.)
O xurado destaca o ambiente da peza na que o soño, a realidade e a violencia xeran unha paisaxe dual na que a realidade e a irrealidade se mesturan creando unha peza de gran carga atmosférica. … destacan os xogos de sombras e luces, o espazo sonoro, a carga simbólica das personaxes e o desenvolvemento dunha trama chea de terror e surrealismo semellante ás paisaxes audiovisuais do cineasta David Lynch.
(Extracto da acta do xurado do IV Premio Laudamuco).”

Recomendamos: As alumnas, de Paula Carballeira

As alumnas, de Paula Carballeira, é un libro publicado por Galaxia.

“Esta peza de teatro foi escrita a partir dunha proposta de Fran Rei como representante de Culturactiva
Elvira Fontao e Rosa Lires, antigas alumnas de María Barbeito, volven atoparse na data da morte da mestra, no ano 1970. Xa son mulleres. Atrás queda a infancia, o mundo que lles abriu a mestra antes de que o Comité de Depuración a afastase do seu traballo na escola. Así, a memoria, as lembranzas que se van desenvolvendo neste xogo de persoas adultas que é o teatro, fannos descubrir como as decisións que se tomaron, e o medo e a rebeldía, marcan o seu destino.”

Recomendamos: As mil vidas de Dorotea, de Lorena Conde

As mil vidas de Dorotea, de Lorena Conde, é unha obra publicada por Cuarto de inverno.

“Nenas e nenos! Señoras e señores!
Permanezan en silencio e apaguen os seus teléfonos.
Nuns intres, dará comezo a peza teatral As mil vidas de Dorotea.
Prometemos que durante os tres actos que forman esta obra, pasarán por un feixe de estados de ánimo e, ao mesmo tempo, coñecerán a historia de Dorotea Bárcena, a mestra, actriz, dramaturga e muller brava, que traballou moito e moi duro por facer o que máis quería: teatro.
Pasen e lean!”

Recomendamos: Alborada de Edipo, de Xesús Pisón

Alborada de Edipo, de Xesús Pisón, é unha obra de teatro publicada por Laiovento.

“Despois de Sófocles terlle dado forma canónica ao tema ou, mellor dito, ao misterio de Edipo, sucédense ao longo da Historia de Europa, e de forma máis ou menos continua, outras visións do dito misterio: desde Séneca, no século I d. C. até Heiner Müller, na segunda metade do XX, pasando por Corneille, Cocteau, Yeats ou Gide, por citarmos só algús nomes.
Tamén os músicos, os pintores e os cineastas teñen sentido a chamada do drama e, naturalmente, os directores de escena, que continúan aportado innúmeras olladas da que é, talvez, a creación máis próxima á natureza humana.
Ademais das obras dos escritores e dos artistas, desde mediados do século XIX vimos asistindo a un tratamento científico do caso; mitólogos, antropólogos, filólogos e mesmo psiquiatras procuran con cadansúa ferramenta unha explicación do dito misterio, non só indagando nas orixes do mito, mais tamén tratando de reduciren a figura de Edipo a un definitivo significado.
Nas páxinas de Alborada de Edipo, o autor afástase de calquera método ou escola interpretativa e achégase, da man do coñecemento e da intuición poética, ao enigma que tanto interese leva espertado, e continuará a espertar, no mundo occidental.
Mais a súa intención non é comprender Edipo, porque sabe que o Rei de Tebas, igual que o Príncipe de Dinamarca, Sigfrido, o Capitán Ahab, Frankenstein, Superman e outras imaxes da mesma criatura, resístense a seren comprendidos. Eles están aí, diante e detrás dos nosos ollos, non para seren convertidos nun teorema, mais para provocaren a ansia de procura, de encontro ou de debate. De vida, en fin.”

Aquí pode lerse o limiar da obra.

Recomendamos: O Tartufo, de Molière

O Tartufo, de Molière, en tradución de Henrique Harguindey, é un libro publicado por Laiovento.

“«O Tartufo representa de xeito manifesto o triunfo da liberdade de expresión fronte á censura e o intento de afogar toda crítica ao Poder. Molière mantivo unha dura loita, resistindo rexamente contra o forte sector reaccionario incrustado no aparato do Estado e acadou finalmente a liberdade de representación. E dende o século XVII aos nosos días O Tartufo ven engaiolando arreo directores e directoras, grupos teatrais e público nas máis variadas latitudes e linguas.
Laiovento publica por primeira vez en galego O Tartufo na súa integridade e orixinalidade, sen cortes nin adaptacións; en verso, por fidelidade ao texto do autor e por recoñecemento á capacidade expresiva da nosa lingua, que pasa moi dignamente esta esixente proba. E a comedia acompáñase con varios documentos imprescindíbeis nunha boa edición: os tres placet nos que Molière pediu ao rei que autorizase a representación e mais o magnífico prefacio no que realiza unha inmorrente defensa do Teatro, ao que el consagrou literalmente a súa vida».”

Un chapeu negro e un nariz de pallaso, sobre Roberto Vidal Bolaño

A figura de Roberto Vidal Bolaño é ben analizada neste libro-DVD, Un chapeu negro e un nariz de pallaso, ensaio de Montse Pena Presas acompañado por un vídeo de Gonzalo Enríquez Veloso, publicado por Galaxia. Aquí queda este petisco: