Recomendamos: Lingo, de Gaston Dorren

Lingo, de Gaston Dorren, é unha obra publicada por Rinoceronte, en tradución de Moisés Barcia.

“Lingo propón unha viaxe por Europa e o seu amplo abano de linguas. Gaston Dorren recolle sesenta curiosidades arredor da diversidade lingüística europea que combinan historia, cultura e lingüística. Comprobaredes como ao francés, aparentemente tan maduro, o move realmente unha fixación pola súa nai ou que o alemán –contra o que cabería agardar– non se espallou por Europa a punta de pistola. Tamén viaxaredes a lugares máis afastados, cando exploremos a estraña natureza democrática do noruegués, as tendencias zigzagueantes do neerlandés no tocante ao xénero, as sanguentas batallas libradas por culpa do grego e os orfos lingüísticos dos Balcáns. E, afastándovos aínda máis dos camiños trillados, guiarémosvos ata as antigas reliquias do lituano, o snobismo do sorbio e os desconcertantes xiros do éuscaro.”
Aquí pode lerse unha mostra da obra.

Recomendamos: Moza falangueira procura lingua materna, de Carys Evans-Corrales

Moza falangueira procura lingua materna, de Carys Evans-Corrales, traducida por Pepe Coira e Marta Cuba, é unha obra publicada por Laiovento.

““O relato dunha peregrinación á procura da verdade e da identidade a través do son das palabras”. Así define este particular libro de memorias a súa autora, Carys Evans-Corrales (1949-2020), lingüista, profesora, tradutora (traduciu ao inglés numerosos autores galegos: Murado, Pallarés, Sumai, Borrazás…) e protagonista dunha singular peripecia vital.
Con só tres meses de idade deixou o seu Londres natal para se instalar en Singapur, onde o pai conseguira traballo como profesor de Lingua e Literatura. As súas primeiras palabras foron en hainanés, o idioma da muller chinesa que a coidaba. E logo había entrar en contacto co malaio en Kuala Lumpur, co crioulo en Kingston, co galés na terra dos pais, co inglés e as súas infinitas variantes desde York a New Jersey, co galego e o castelán na Compostela do final do franquismo e os inicios da democracia…
A Carys cadroulle vivir, falar e escoitar en países que, coma a propia autora, estaban á procura dunha identidade. Moza falangueira procura lingua materna é o relato vital dunha muller que viviu os idiomas coma “ferramentas para intentar descifrar o mundo e para sabermos quen somos”.”

Aquí pode lerse un pequeno fragmento desta obra.

Recomendamos: A Grande Transformaçom, de Karl Polanyi

A Grande Transformaçom, de Karl Polanyi, traducido por Cláudio López Garrido, é un libro publicado por Laiovento.

“Após anos de relativa obscuridade, A Grande Transformaçom, é reconhecida cada vez mais como umha das principais obras da ciência social do século XX. É uma referência indispensável nos debates atuais sobre a globalizaçom e alcançou o status de obra canónica para a sociologia económica e a economia política internacional. Mesmo no campo da economia, que ignorou durante muito tempo a poderosa crítica de Polanyi à autorregulaçom do mercado, as suas ideias ganhárom renovada consideraçom e respeito.

Fred Block

A Grande Transformaçom aparece como a crítica mais radical ao capitalismo liberal. Mas hai que precisar: nom é umha crítica da indústria, mas da ideologia; e a crítica é radical porque é objetiva, antropológica. Digamos, pois, que o livro contém a visom mais objetiva da sociedade dos séculos XIX-XX enquanto dominada pola conceiçom liberal da economia.

Louis Dumont

Este poderoso relato da ascensom e decadência do sistema de mercado europeu do século XIX continua a ser uma das análises mais influentes da transformaçom institucional e do surgimento de novas estruturas. Ocupou um lugar proeminente nos debates sobre as transiçons em curso na Europa Oriental e na área pós-soviética, assi como nos debates sobre a globalizaçom e o advento de um mercado global.

Sandra Halperin

Eis um livro que faz a maioria dos livros do seu mesmo domínio parecerem obsoletos ou antiquados. Um acontecimento tam raro é um signo dos tempos. Numha hora crucial, eis umha nova compreensom da forma e do significado dos assuntos humanos.

Robert M. MacIver”

Aquí pode lerse un fragmento do libro.

Recomendamos: Heidi, de Johanna Spyri

Heidi, de Johanna Spiry, traducido por Patricia Buxán Outeiro, con ilustracións de Miguel Robledo, é un libro publicado por Aira.

“O toutizo do Metiu do Alpe, o veciño do que ninguén quere saber, vai ter que tomar conta da súa neta orfa, Heidi. A chegada da cativa á cabana do avó cambiará para sempre a súa vida. Chega á colección ‘Clásicos ilustrados’ unha novela inesquecible, un clásico da literatura alemá, un tesouro da cultura suíza. Unha reinvidación da vida sinxela, un canto de gratitude aos dons que outorga a natureza máis esgrevia. Quen coñece a Heidi non pode apartala xa nunca máis do seu recordo, que é o mesmo que dicir do seu corazón.”

Recomendamos: Un verán en Galicia, de Catherine Gasquoine Hartley

Un verán en Galicia, de Catherine Gasquoine Hartley, traducida por Xosé María Gómez Clemente, é unha obra publicada por Rinoceronte.

“”Soamente aqueles que comprenden que hai que achegarse aos lugares coa mesma disposición coa que se coñece un amigo –con simpatía, amor e sentimentos altruístas–, poden persuadir un país para que lles revele os seus segredos, a súa beleza e verdades.”
Publicado orixinalmente en inglés no ano 1911, Un verán en Galicia describe o noso país a comezos do século pasado, ao tempo que afonda nos seus trazos distintivos.”

Pode lerse un fragmento da obra aquí.

Recomendamos: O spleen de París, de Charles Baudelaire, traducido por Xela Arias

O spleen de París (Pequenos poemas en prosa), de Charles Baudelaire, traducido por Xela Arias, foi publicado por Laiovento.

“Ao percibir que o poema versificado non lle permitía alcanzar a verdadeira modernidade poética, Baudelaire interesouse polo poema en prosa. Lembrando o Gaspard de La Nuit, de Aloysius Betrand, intentou «facer algo parecido, e aplicar á descrición da vida moderna, ou mellor dito dunha vida moderna e máis abstracta, o procedemento que el aplicara para retratar a vida antiga, coas súas rarezas tan pintorescas». Para realizar esta «tarefa», o poeta soñou «co milagre dunha prosa poética, musical pero sen ritmo nin rima, suficientemente flexible e contrastada como para poder adaptarse aos movementos líricos da alma, ás ondulacións do soño, aos sobresaltos da conciencia». Así naceu unha serie de poemas en prosa que Baudelaire quixo reagrupar co título de O spleen de París. Con estes «pequenos poemas en prosa», o poeta afonda tanto na cidade moderna, da que é o primeiro en tirar a poesía, como no seu «vómito confuso», revelando unha escrita pasional e intensa destinada a revolucionar a literatura poética.
O poeta retoma nestes poemas en prosa temas d’As flores do mal, como se quixese reformulalos para mergullar o lector no misterio da creación: o spleen, a muller e a morte. E o lectorado galego ten nas mans este libro de Baudelaire, traducido por Xela Arias, unidos, non só pola poesía, senón por ser ambos, seguindo a Pierre Bourdieu, unha sección autónoma da poesía francesa e da poesía galega, respectivamente.”

Pode consultarse un breve adianto aquí.”

Recomendamos: A revolución en marcha, edición de Xesús González Gómez

A revolución en marcha, en edición de Xesús González Gómez, é un libro publicado por Laiovento.

“…se algunha aprendizaxe é posible extraer da Comuna é que a abolición do Estado non significaría a súa «extinción na simple xestión racional do social», senón «a posta en deliberación permanente do público» (Daniel Bensaïd). É dicir, a construción dun espazo dialéctico, dun espazo atravesado por tensións múltiples, e polo tanto aberto e liberado. A diferenza do falansterio, a Comuna non precisou proxectarse a si mesma no futuro. E na medida en que foi realmente posible, na medida en que nela o ideal da emancipación humana tivo lugar dun xeito efectivo, deixou tras dela un inxente rastro material. A este rastro pertence a extraordinaria produción imaxinaria que foi quen de xerar, dende os textos a pé de obra que recolle esta escolma ao documental de Peter Watkins, pasando polas palabras dos poetas, dos filósofos e dos novelistas, incluído o Émile Zola do Ventre de París. Escrita logo do abatemento da Comuna, Rancière ve na súa aparición o lugar dunha nova reordenación do sensible, un lugar que «celebra a épica das coles, a épica dunha nova beleza que opón á arquitectura de ferro de Les Halles e as moreas de legumes que contén, á vella beleza sen vida simbolizada pola veciña igrexa gótica». Porque a Comuna, en suma, existiu, e foi quen de transformalo todo ao seu paso, tanto a política como a estética, até o punto de que a súa lóxica non pode ser a da utopía, senón a do espectro. A Comuna non di «isto será posible», senón «isto foi posible» e a certeza da súa existencia anterior cifra a medida de calquera esperanza futura. A Comuna non pode ser replicada, pero pensar en todo o que supuxo é unha das formas nas que o pasado conflúe coa esperanza. (María do Cebreiro)”

Pode lerse un fragmento aquí.

Recomendamos: As miñas nanas negras, de Amalia Lú Posso Figueroa

As miñas nanas negras, de Amalia Lú Posso Figueroa, é unha obra publicada por Kalandraka Editora, con tradución de Isaac Xubín.

“Nacín e crecín en Quibdó, molloume a chaparrada, apertoume a calor, o vento ergueu as miñas saias enchoupadas de suor. O pacó e o manduro deron recendo ao meu espazo,o borojó e o marañón puxeron sabor na miña lingua. O río Atrato levou os meus ollos a viaxar, a chirimía coa súa música ensinoulle ao meu corpo amexerse e as miñas nanas negras encheron de fantasías as interminables tardes cheas de relatos barulleiros, acariñándome ao mesmo tempo que gurgullaban as palabras no seu zigzag. Nese intre non o imaxinaba, sóubeno despois: as miñas nanas negras ensináronme a gozar ao milímetro da riqueza do meu corpo, metéronme na loucura de gozar con todos os ritmos que teno meu corpo…
As miñas nanas negras recompila 25 contos cos que a autora lle rende homenaxe á narración oral da súa rexión natal, o Chocó colombiano, situado entre o Caribe e o Pacífico. Cada historia -que rescata da memoria da nenez- é un canto alegre á vida, partindo do ritmo e do baile como principais argumentos. As protagonistas destes relatos imaxinativos son mulleres de raíces afrocolombianas nas que ese ritmo vai asociado a unha parte concreta do corpo: a boca, o corazón, as nádegas, as cadeiras…
Sensualidade e elegancia son os sinais de identidade destes textos festivos, contados orixinalmente no dialecto chocoano que se fala no norte do litoral pacífico, e recuperados por escrito para que as lectoras e lectores de calquera parte do mundo poidan imaxinar ese abano de movementos, descritos con palabras tropicais e envolventes.
Amalia Lú Posso Figueroa transporta o público ata a selva e os ríos turbios do Chocó para facelo partícipe do deleite sensorial, dos sabores e das sonoridades que se poden atopar nese paraíso, incitándoo a erguerse e a danzar ao pulso dos tambores e das chirimías típicos dese territorio.
Con esta obra ten participado en numerosos festivais por todo o mundo, nos que a autora conta que o seu libro non é un estudo etnográfico da cultura negra do Chocó, senón un intento por rescatar a memoria oral desa rexión, onde a pel dos seus habitantes é negra, ondea terra é fértil, e os días transcorren coa cadencia das nanas.”

Aquí pode lerse un fragmento da obra.

Recomendamos: O Tartufo, de Molière

O Tartufo, de Molière, en tradución de Henrique Harguindey, é un libro publicado por Laiovento.

“«O Tartufo representa de xeito manifesto o triunfo da liberdade de expresión fronte á censura e o intento de afogar toda crítica ao Poder. Molière mantivo unha dura loita, resistindo rexamente contra o forte sector reaccionario incrustado no aparato do Estado e acadou finalmente a liberdade de representación. E dende o século XVII aos nosos días O Tartufo ven engaiolando arreo directores e directoras, grupos teatrais e público nas máis variadas latitudes e linguas.
Laiovento publica por primeira vez en galego O Tartufo na súa integridade e orixinalidade, sen cortes nin adaptacións; en verso, por fidelidade ao texto do autor e por recoñecemento á capacidade expresiva da nosa lingua, que pasa moi dignamente esta esixente proba. E a comedia acompáñase con varios documentos imprescindíbeis nunha boa edición: os tres placet nos que Molière pediu ao rei que autorizase a representación e mais o magnífico prefacio no que realiza unha inmorrente defensa do Teatro, ao que el consagrou literalmente a súa vida».”

Recomendamos: Cotovía, de Dezső Kosztolányi

Cotovía, do escritor húngaro Dezső Kosztolányi, é unha obra narrativa traducida por  Sergio de la Ossa para Rinoceronte Editora.

“En Sárszeg, unha vila de provincias da Monarquía austrohúngara, habitan Ákos Vajkay e a súa muller na compañía da súa única filla, a fea e solteirona Cotovía. A viaxe de Cotovía para visitar os seus tíos no campo, causa de tristura nun principio, espértaos ás cores do teatro, aos recendos e sabores do restaurante Rei de Hungría, ao xogo do tarot, á vida en sociedade… a unha vida esquecida, soterrada baixo a orde e a rutina.
Co seu característico humor e fonda finura psicolóxica, Kosztolányi presenta en Cotovía un revelador retrato dos Vajkay e pinta un vivo fresco da súa Szabadka natal, onde por veces amosa, outras veces suxire, a face e o envés dunhas personaxes contraditorias, o colorido agachado baixo unha superficie de grises ou o drama oculto tras da caligrafía ordenada dunha carta.
Podes ler as primeiras páxinas do libro aquí.”

Dezső Kosztolányi (1885-1936) foi poeta, ensaísta, narrador e tradutor (entre outros, de Shakespeare, Wilde, Rilke, Goethe, Baudelaire, Verlaine e Maupassant). Publicou cinco libros de poemas, catro novelas e dous volumes de relatos, dos que proceden os contos aquí escolmados.
Kosztolányi é o grande escritor húngaro do século XX e probablemente un dos máis influentes de Centroeuropa. Mestre dos seus compatriotas Sándor Márai e Péter Esterházy, influíu fondamente no iugoslavo Danilo Kis. Tradutor, xornalista á par que frutífero escritor, anovou a literatura húngara dotándoa dunha gran carga irónica, creando personaxes que son parte do imaxinario colectivo do seu país.”