Recomendamos: Unha historia da arte galega, de Xosé Carlos López Bernárdez

Unha historia da arte galega, de Xosé Carlos López Bernárdez, é unha obra publicada por Laiovento.

“Desde as mámoas e os petróglifos até as tendencias estéticas das últimas décadas, o obxecto deste libro é realizar un achegamento á imaxe artística galega, un anaco da tradición cultural europea producida nun país que posúe unha singularidade histórica marcada. Na arte galega foron proxectándose ao longo da historia as grandes correntes artísticas da Europa Occidental, con variábeis ritmos de incorporación e en sintonía con diferentes procesos históricos, e neles maniféstanse as peculiaridades, as diferenzas locais, as discontinuidades e os achados laterais a respecto dos períodos unificados da historia da arte. Alén diso, desde o século XIX, asistiremos ao intento de definir unha arte nacional, con diferentes denominacións segundo o momento histórico (rexionalismo, nacionalismo), nun contexto onde artistas e pensadores propiciarán coas súas reflexións unha lectura do pasado e presente artístico galego.
Pártese de que, como toda actividade humana, a arte non pode nin debe ser inmutábel, estática, pois nela conviven aspectos tradicionais con influencias externas, vivificadoras.
Neste sentido, pensar a tradición artística desde nós é pensar na lectura intencional do pasado máis tamén na lectura presente desde a posición actual da nosa nación e tamén desde a pura visualidade, o que implica distintas posíbeis lecturas das imaxes mais non incompatíbeis. Entendemos a arte galega, pois, como espello dunha realidade histórica complexa, que dialoga connosco e maniféstase como unha interpelación que, desde moi lonxe, se dirixe ao espectador de calquera tempo, e que este pode albiscar nese instante sorprendido que implica a percepción dunha boa obra de arte como quen enxerga algo de nós mesmos.”
Aquí pode lerse unha mostra da obra.

Recomendamos: A Grande Transformaçom, de Karl Polanyi

A Grande Transformaçom, de Karl Polanyi, traducido por Cláudio López Garrido, é un libro publicado por Laiovento.

“Após anos de relativa obscuridade, A Grande Transformaçom, é reconhecida cada vez mais como umha das principais obras da ciência social do século XX. É uma referência indispensável nos debates atuais sobre a globalizaçom e alcançou o status de obra canónica para a sociologia económica e a economia política internacional. Mesmo no campo da economia, que ignorou durante muito tempo a poderosa crítica de Polanyi à autorregulaçom do mercado, as suas ideias ganhárom renovada consideraçom e respeito.

Fred Block

A Grande Transformaçom aparece como a crítica mais radical ao capitalismo liberal. Mas hai que precisar: nom é umha crítica da indústria, mas da ideologia; e a crítica é radical porque é objetiva, antropológica. Digamos, pois, que o livro contém a visom mais objetiva da sociedade dos séculos XIX-XX enquanto dominada pola conceiçom liberal da economia.

Louis Dumont

Este poderoso relato da ascensom e decadência do sistema de mercado europeu do século XIX continua a ser uma das análises mais influentes da transformaçom institucional e do surgimento de novas estruturas. Ocupou um lugar proeminente nos debates sobre as transiçons em curso na Europa Oriental e na área pós-soviética, assi como nos debates sobre a globalizaçom e o advento de um mercado global.

Sandra Halperin

Eis um livro que faz a maioria dos livros do seu mesmo domínio parecerem obsoletos ou antiquados. Um acontecimento tam raro é um signo dos tempos. Numha hora crucial, eis umha nova compreensom da forma e do significado dos assuntos humanos.

Robert M. MacIver”

Aquí pode lerse un fragmento do libro.

Recomendamos: Tríptico ártabro, de Ánxeles Penas

Tríptico ártabro, de Ánxeles Penas, é un libro publicado por Laiovento.

“O libro Tríptico ártabro, de Ánxeles Penas, resulta paradigmático do seu mundo poético. Tanto na súa escrita como nos seus contidos, cristaliza numerosas claves da súa poética. Está estruturado en tres partes, “Territorio”, “Os anais do vento” e “Galicia, meu señor”, aínda que as sinerxías temáticas, expresivas e formais entre as tres son constantes, producindo unha viva sensación de coherencia e unidade.
O título remite ao Portus magnus artabrorum de Estrabón, Pomponio Mela e Plinio, coñecido entre nós como Porto dos Ártabros: o espazo que, co seu núcleo na cidade da Coruña e na Torre de Hércules, abrangue un amplo arco natural que vai desde as terras e os cabos ferroláns até as Illas Sisargas e o inicio da Costa da Morte. Un espazo integrado polas rías da Coruña, Betanzos, Ares e Ferrol, desde o que se atalaian fermosas e amplas panorámicas do Atlántico.”
Pode lerse un fragmento da obra aquí.

Recomendamos: Memorias dun exgalego, de Josiño Porto

Memorias dun exgalego, de Josiño Porto, é un libro publicado por Laiovento.

““Comecei a odiar a miña familia o día en que nacín”. Así arrinca esta biografía de odio. Anxo, o seu narrador e protagonista, é a personificación do autoodio: despreza as súas orixes, a súa terra e a súa clase social. Odia a súa deforme nai, o seu fracasado pai, o seu beato irmán, a súa rancorosa avoa e o seu inútil único amigo. Odia o cheiro da súa vila mariñeira, odia os seus veciños pailáns e odia a súa rústica lingua. Cre que a vida lle ten preparado algo mellor que a mediocridade que o rodea, que a súa beleza e o seu intelecto merecen algo máis, polo que o seu único obxectivo é marchar e romper para sempre cos vínculos que o atan ao lugar e ás persoas que o viron nacer. Ninguén o deterá no seu camiño ao “éxito”.
Nesta novela acompañamos a Anxo na súa fuxida das orixes e asistimos abraiados e, en moitas ocasións, mortos de risa, ao seu fulgurante ascenso ao máis baixo. Vantaxista, disoluto, libertino e tamén ruín, perverso e depravado son algúns dos adxectivos que adornan este odiador que, de xeito descarnado e hilarante, nos narra a súa vida. En certos momentos quizais nos lembre, por razóns moi diversas, outros personaxes literarios como Ignatius J. Reilly de A conxura dos necios ou Adrián Solovio de Arredor de si. Unha novela picaresca que nos atrapará coa súa hábil construción de caracteres e co seu trepidante ritmo cinematográfico.
Atención ao inesquecible final.”
Pode lerse un fragmento da obra aquí.

Recomendamos: Acoso e demolición do sistema público de ensino, de Xosé Ramón Branco Buxán

Acoso e demolición do sistema público de ensino é un libro de Xosé Ramón Branco Buxán, publicado por Laiovento.

“O ensaio identifica no sistema educativo unha serie de subxectividades e de arquitecturas organizativas que forman parte da cultura neoliberal hexemónica en Occidente. Os procesos de privatización e individualización que se fundamentan na estigmatización, segregación e degradación do ensino público representan un perigo e un desafío para o cumprimento dos obxectivos ideais de ben público, de balde e de acceso universal.
As mudanzas das formas estruturais tradicionais cara a outras en rede, de subcontratas ou de tipo trevo, camiñan cara a formas privatizadoras en todos os seus niveis, ao mesmo tempo que modelan de xeito diferenciado unha serie de novas subxectividades.
A presenza da Covid-19 acelerou os procesos privatizadores desencadeados polo plan Boloña mediante a implantación intensiva das TIC, que envoltas polo mito da neutralidade representan para Boaventura de Sousa Santos novos desafíos “como por exemplo a dixitalización do coñecemento, do ensino e da aprendizaxe”.
Na actualidade ninguén cuestiona conceptos como “ciclo económico” ou a “importancia do empresario e do emprendedor” de xeito que a innovación se converteu nun dos piares da industria das TIC e da sociedade en xeral. O alcance dos efectos desta política neoliberal sobre o sistema público de ensino dependerán da racionalización e da interiorización dunha submisión, previamente aprendida na sociedade e nas propias estruturas escolares, cara a un poder que interpela a natureza dos individuos para xustificar a súa implantación.”

Aquí pode lerse un fragmento deste libro.

Recomendamos: O spleen de París, de Charles Baudelaire, traducido por Xela Arias

O spleen de París (Pequenos poemas en prosa), de Charles Baudelaire, traducido por Xela Arias, foi publicado por Laiovento.

“Ao percibir que o poema versificado non lle permitía alcanzar a verdadeira modernidade poética, Baudelaire interesouse polo poema en prosa. Lembrando o Gaspard de La Nuit, de Aloysius Betrand, intentou «facer algo parecido, e aplicar á descrición da vida moderna, ou mellor dito dunha vida moderna e máis abstracta, o procedemento que el aplicara para retratar a vida antiga, coas súas rarezas tan pintorescas». Para realizar esta «tarefa», o poeta soñou «co milagre dunha prosa poética, musical pero sen ritmo nin rima, suficientemente flexible e contrastada como para poder adaptarse aos movementos líricos da alma, ás ondulacións do soño, aos sobresaltos da conciencia». Así naceu unha serie de poemas en prosa que Baudelaire quixo reagrupar co título de O spleen de París. Con estes «pequenos poemas en prosa», o poeta afonda tanto na cidade moderna, da que é o primeiro en tirar a poesía, como no seu «vómito confuso», revelando unha escrita pasional e intensa destinada a revolucionar a literatura poética.
O poeta retoma nestes poemas en prosa temas d’As flores do mal, como se quixese reformulalos para mergullar o lector no misterio da creación: o spleen, a muller e a morte. E o lectorado galego ten nas mans este libro de Baudelaire, traducido por Xela Arias, unidos, non só pola poesía, senón por ser ambos, seguindo a Pierre Bourdieu, unha sección autónoma da poesía francesa e da poesía galega, respectivamente.”

Pode consultarse un breve adianto aquí.”

Recomendamos: A revolución en marcha, edición de Xesús González Gómez

A revolución en marcha, en edición de Xesús González Gómez, é un libro publicado por Laiovento.

“…se algunha aprendizaxe é posible extraer da Comuna é que a abolición do Estado non significaría a súa «extinción na simple xestión racional do social», senón «a posta en deliberación permanente do público» (Daniel Bensaïd). É dicir, a construción dun espazo dialéctico, dun espazo atravesado por tensións múltiples, e polo tanto aberto e liberado. A diferenza do falansterio, a Comuna non precisou proxectarse a si mesma no futuro. E na medida en que foi realmente posible, na medida en que nela o ideal da emancipación humana tivo lugar dun xeito efectivo, deixou tras dela un inxente rastro material. A este rastro pertence a extraordinaria produción imaxinaria que foi quen de xerar, dende os textos a pé de obra que recolle esta escolma ao documental de Peter Watkins, pasando polas palabras dos poetas, dos filósofos e dos novelistas, incluído o Émile Zola do Ventre de París. Escrita logo do abatemento da Comuna, Rancière ve na súa aparición o lugar dunha nova reordenación do sensible, un lugar que «celebra a épica das coles, a épica dunha nova beleza que opón á arquitectura de ferro de Les Halles e as moreas de legumes que contén, á vella beleza sen vida simbolizada pola veciña igrexa gótica». Porque a Comuna, en suma, existiu, e foi quen de transformalo todo ao seu paso, tanto a política como a estética, até o punto de que a súa lóxica non pode ser a da utopía, senón a do espectro. A Comuna non di «isto será posible», senón «isto foi posible» e a certeza da súa existencia anterior cifra a medida de calquera esperanza futura. A Comuna non pode ser replicada, pero pensar en todo o que supuxo é unha das formas nas que o pasado conflúe coa esperanza. (María do Cebreiro)”

Pode lerse un fragmento aquí.

Recomendamos: A Máquina Ousada. Pondal na Literatura, de Manuel Castelao Mexuto

A Máquina Ousada. Pondal e a Literatura, de Manuel Castelao Mexuto, é unha obra publicada por Laiovento.

“Eduardo Pondal foi o máis parecido a un escritor profesional que houbo entre nós, por non estar obrigado a gañar a vida e ter o tempo todo para o labor literario en que esgotou a súa vida, realizado cun rigor impar e, no entanto, moitas veces mal entendido, até se difundir a tristísima imaxe dun autor machista, racista, louco ou… nefelibata, hoxe común cando se fala do de Ponteceso. Este libro quere contribuír á superación de tales prexuízos cunha lectura atenta dos Queixumes dos pinos e esclarece como tal obra mestra trae ao primeiro plano a constitución da literatura nacional e torna visíbeis os múltiplos problemas que os escritores do Rexurdimento enfrontan na construción dos textos para conseguiren comunicar eficazmente co seu público, vencendo as limitacións dun contexto cultural españolizado. Os Queixumes adquiren sentido cabal se os interpretarmos como unha resposta á punxente situación da Galiza nos mediados do Século XIX e, entón, aparécennos caracterizados pola tensión estabelecida entre o alento emancipatorio que bole nos poemas e a lúcida consciencia da submisión colectiva que abafa o diálogo creador da comunidade.”

Pode lerse un fragmento aquí.

Recomendamos: Idioma e sociedade, de Xosé Ramón Freixeiro Mato

Idioma e sociedade, de Xosé Ramón Freixeiro Mato é un ensaio publicado por Laiovento.

“Nesta obra reflexiónase sobre a lingua galega e abórdanse cuestións relativas á súa normalización e planificación, ben como a outros aspectos da súa vinculación coa sociedade, sempre na perspectiva de procurar a vía adecuada para lle garantir un futuro digno como lingua nacional da Galiza. Máis do que un libro de sociolingüística galega, trátase duns apuntamentos sobre diversos aspectos da realidade social do idioma feitos por unha persoa que se veu dedicando durante boa parte da súa actividade como profesor universitario a estudar a lingua galega desde distintas vertentes. Alén do posicionamento persoal do autor sobre a realidade social desta, moitas outras persoas expertas, galegas e foráneas, foron convocadas a exporen e confrontaren as súas ideas, na procura dunha visión plural da realidade social do galego, dos seus problemas e das súas perspectivas de futuro. É, pois, esta unha obra polifónica, onde o autor, sen ocultar en ningún momento a súa opinión sobre diferentes temas que afectan a lingua e a sociedade galega, ofrece outros puntos de vista que veñen enriquecer o debate e a busca de solucións para unha lingua necesitada de reorientar o seu futuro. Deste modo, temas como o binormativismo, o sesquilingüismo ou o ecolingüismo ocupan un lugar destacado, ao lado doutros máis tradicionais como o bilingüismo, o imperialismo lingüístico ou o reintegracionismo.”

Aquí pode lerse o limiar do libro.

Recomendamos: Alborada de Edipo, de Xesús Pisón

Alborada de Edipo, de Xesús Pisón, é unha obra de teatro publicada por Laiovento.

“Despois de Sófocles terlle dado forma canónica ao tema ou, mellor dito, ao misterio de Edipo, sucédense ao longo da Historia de Europa, e de forma máis ou menos continua, outras visións do dito misterio: desde Séneca, no século I d. C. até Heiner Müller, na segunda metade do XX, pasando por Corneille, Cocteau, Yeats ou Gide, por citarmos só algús nomes.
Tamén os músicos, os pintores e os cineastas teñen sentido a chamada do drama e, naturalmente, os directores de escena, que continúan aportado innúmeras olladas da que é, talvez, a creación máis próxima á natureza humana.
Ademais das obras dos escritores e dos artistas, desde mediados do século XIX vimos asistindo a un tratamento científico do caso; mitólogos, antropólogos, filólogos e mesmo psiquiatras procuran con cadansúa ferramenta unha explicación do dito misterio, non só indagando nas orixes do mito, mais tamén tratando de reduciren a figura de Edipo a un definitivo significado.
Nas páxinas de Alborada de Edipo, o autor afástase de calquera método ou escola interpretativa e achégase, da man do coñecemento e da intuición poética, ao enigma que tanto interese leva espertado, e continuará a espertar, no mundo occidental.
Mais a súa intención non é comprender Edipo, porque sabe que o Rei de Tebas, igual que o Príncipe de Dinamarca, Sigfrido, o Capitán Ahab, Frankenstein, Superman e outras imaxes da mesma criatura, resístense a seren comprendidos. Eles están aí, diante e detrás dos nosos ollos, non para seren convertidos nun teorema, mais para provocaren a ansia de procura, de encontro ou de debate. De vida, en fin.”

Aquí pode lerse o limiar da obra.